Իշխանական քարոզչամեքենան Հանրապետության լեփ-լեցուն հրապարակը վերագրել է իրեն՝ իբր դա «ժողովրդական սիրո» ու «համընդհանուր աջակցման» ապացույցն է։
Բայց իրականությունն այնքան պարզ է, որքան անհարմար նրանց համար․ մարդիկ եկել էին տոնածառի լույսերով, Նոր տարվա զգացողությամբ իրենց երեխաներին ուրախացնելու, ոչ թե ապաշնորհ իշխանությանը տուրք տալու։
Հրապարակը լեփ-լեցուն էր ոչ թե քաղաքական հավատարմությունից, այլ մարդկային սովորությունից՝ տարին մեկ անգամ կանգ առնել, նայել լույսերին ու փորձել մի քիչ մոռանալ կուտակված ցավն ու հիասթափությունը։ Բայց քարոզչությունը հենց սա է անում․ ժողովրդի բնական, ոչ քաղաքական պահը բռնագանձում է ու վերածում սեփական վարկանիշի թվացյալ ցուցիչի։
Գևորգ Կարապետյան